W budżecie krajowym istnieje wiele zapisów mówiących o wyrównywaniu nierówności społecznych i socjalnych. Oczywiście nie w sposób taki, jak konstytucja, ale poprzez odpowiednie wyważanie środków publicznych na tych najbiedniejszych oraz wielki biznes. Bo państwo musi znaleźć ze swoimi środkami finansowymi złoty środek pomiędzy wspieraniem wielkiego biznesu i ułatwianiem konkurencyjności a dbaniem o los najbardziej pokrzywdzonych, stale bezrobotnych, mających problem ze stworzeniem własnej firmy czy wyjściem na prostą. Sprawiedliwy budżet przeważnie jednak w oczach tych najbiedniejszych oznacza zwiększanie rodzajów zapomogi, ciągłe waloryzowanie rent i emerytur. A w istocie sprawiedliwość czasami oznacza, że ci ludzie najgorzej sytuowaniu muszą wyrzec się swoich ciągłych roszczeń w imię wzrostu gospodarczego. A tego nie da się osiągnąć państwu, które jest zadłużone po wieloletnim tworzeniu budżetu na kredyt. Politycy mają wiele mechanizmów działających niczym kredyt na wolnym rynku, mogą chociażby produkować dodatkowe serie obligacji, które każdy inwestor czy bank na rynku chętnie kupi. Ale takie życie ponad stan przeważnie kończy się po kilku latach prawdziwą falą niewypłacalnych rachunków.
Tworzenie sprawiedliwego budżetu
